Meikesdorst

In de eerste helft van de 20e eeuw werd in mei een bedevaart gehouden die grote regionale bekendheid had als Meikesdorst. Op de eerste zondag in mei, aldus Huysmans (1948), was 's morgens om 6.00 uur de kerk al te klein om alle vereerders een plaats te geven in de mis; heel het kerkplein stond dan al vol mensen.

 Later kwamen ze met bussen naar Dorst en trokken ze in een processie met bruidjes naar de kerk. De fanfare speelde het welbekende lied 'O, Sinte Marcoen, genees toch mijne zwéééren...!'

 Na afloop van de H. Mis konden de bezoekers een meegebracht flesje vullen met speciaal gewijd water, het 'Marcoenwater' genoemd. De pijnlijke plekken van het door steenpuisten geteisterde lichaam konden ermee worden ingesmeerd'.

 In het midden van de jaren zestig kwam een toenemend aantal jongeren op zondagmorgen naar de vroege kerk-dienst gewandeld ('dauwtrappen'). De overlast die dit veroorzaakte, leidde ertoe dat de verering van Marcoen in deze vorm werd beëindigd. De bedevaart werd gecomprimeerd tot een korte viering na de mis op de eerste zondag van mei.

 Sinds 1993 worden pogingen ondernomen om Meikesdorst nieuw leven in te blazen en wordt het 'Marcoenlied' weer gezongen op de bedevaartdagen in mei.